پرستاران

سریال تا ثریا را می‌بینید؟ کار سیروس مقدم است. سریالی که یک موسیقی متن پر تنش در سرتاسر آن روی اعصاب آدم راه می‌رود... و یک چیز مهم دیگر: دوربین مقدم اصولا" کِرم دارد! مدام و در اغلب نماها کاملا" بی‌جا و بی‌مورد می‌لود؛ بالا، پایین، این‌ور، آن‌ور. مقدم مثلا" می‌خواهد با این موسیقی عذاب‌آور سرتاسری، و جنباندن مدام دوربین، به داستانش تپش و تنش و هیجان و اضطراب بدهد! اصولا" فیلمسازی مقدم این جوری است؛ ایجاد کشش در فیلم با زور و ضرب یک موسیقی عذاب‌آور و تکان دادن مدام دوربین و ...؛ داستان چه نقشی دارد؟ روایتگر وقایع خاص و عموما" سیاه، که وقوع آن‌ محتمل هست اما بسیار نادر... و چه چیزی در کارهای مقدم نیست؟ خنده، خوشی، امید و ... همیشه از خودم می‌پرسم چرا این آدم نمی‌تواند یک فیلم شاد و بی‌آلایش بسازد؟